Herkes kırdığı kalbi unutmadan ; Başını '' vicdanına '' koysun !

Tam da daha kötüsü olamaz derken ; korkunç bir acı ile karşılaşıyoruz.
Neden bu kadar acımasız insanlar ?
Dönüp bakma gereği duymadan hızlıca esip geçiyorlar
Dökülen yapraklar , kırılan bardaklar ; yere düşen vazo bile umurlarında değil
Ne zaman öğrendik bu kadar dikkatlice kalp kırmaya ve kırılanı görmeden çekip gitmeyi ?
Masum çocuk kalplerimiz ne zaman bu kadar nefretle kardeş oldu ?
Biz nerede yanlış yaptık ?
İyi niyeti suistimal etme kavramını ne zaman öğrendik ?

Oysa bir kuru dal tanesini kitap ayracı şerefine saklayan çocuklardık bizler

Arkadaşları ile şişe çevirmece oyununda ; cesaretle okulun en yakışıklı erkeğini öpen, en güzel kızına seni seviyorum diyen çocuklardık bizler

Renkli tebeşirlerle; kara tahtaya sevdiğimiz insanın  '' baş harfini ''  bir kalbin ucuna ekleyecek kadar mutlu çocuklardık bizler

Yanaklarımız kızardığında sözcüklere gerek kalmazdı ki
Ne oldu bizim merhamet kokan geçmişlerimize
Yalansız sözlerimize
Ömrümüzce verdiğimiz yeminlere
Büyüyünce annemizin makyaj malzemelerini kullanabilme  umutlarımıza
Gizlice harçlıklarımızı biriktirip aldığımız rengarenk mektup zarflarına
Günlük yazı  yazarak ; baş ucumuzda sakladığımız aşık olduğumuz adamın ismine bakarak uyuduğumuz  hayallerimize ne oldu sahiden ?

Biz ne zaman bu kadar çirkinleştik ?
Özümüzü, Vicdanımızı ,Merhametimizi ne zaman kaldırdık tozlu rafların ardına ..
Sormalı herkes kendi iç sesine bu gece !
Kimse Ah'sız ölemeyecek

Herkes kırdığı kalbi unutmadan başını vicdanına koysun ...

Bir gün
O gün
Hesap günü
Adalet Mahkemesi
Hakim-i Rab huzurunda
Geri dönüşü olmayacak
Tek gün
O gün
Mahşer günü
Vicdan Muhakemesi
İlah-i Rahman huzurunda
Sona geldiniz
Hayırlı Vicdanlar