Herkes kırdığı kalbi unutmadan ; Başını '' vicdanına '' koysun !
Tam da daha kötüsü olamaz derken ; korkunç bir acı ile karşılaşıyoruz. Neden bu kadar acımasız insanlar ? Dönüp bakma gereği duymadan hızlıca esip geçiyorlar Dökülen yapraklar , kırılan bardaklar ; yere düşen vazo bile umurlarında değil Ne zaman öğrendik bu kadar dikkatlice kalp kırmaya ve kırılanı görmeden çekip gitmeyi ? Masum çocuk kalplerimiz ne zaman bu kadar nefretle kardeş oldu ? Biz nerede yanlış yaptık ? İyi niyeti suistimal etme kavramını ne zaman öğrendik ? Oysa bir kuru dal tanesini kitap ayracı şerefine saklayan çocuklardık bizler Arkadaşları ile şişe çevirmece oyununda ; cesaretle okulun en yakışıklı erkeğini öpen, en güzel kızına seni seviyorum diyen çocuklardık bizler Renkli tebeşirlerle; kara tahtaya sevdiğimiz insanın '' baş harfini '' bir kalbin ucuna ekleyecek kadar mutlu çocuklardık bizler Yanaklarımız kızardığında sözcüklere gerek kalmazdı ki Ne oldu bizim merhamet kokan geçmişlerimize Yalansız sözlerimize Ömrümüzce verdiğimiz